Najczęstsze dysfunkcyjne cechy rodziny, jak je dostrzec i co można zrobić

Osobom zaangażowanym w dysfunkcjonalną rodzinę może być szczególnie trudno uświadomić sobie i wyraźnie dostrzec dysfunkcyjne cechy ich rodziny. Dysfunkcje objawiają się w wielu formach i w różnym stopniu, a ta różnorodność dodaje warstwę komplikacji, aby móc z pewnością zidentyfikować dysfunkcyjne cechy rodziny we własnej rodzinie. Wszystkie rodziny mają problemy, ale niektóre rodziny mają „dysfunkcje”, które można zdefiniować jako „nienormalne lub niezdrowe zachowania interpersonalne lub interakcje w grupie”. W tym przypadku grupa jest rodziną.

Oto niektóre z najczęstszych dysfunkcyjnych cech rodzinnych:

1. Nadużycie

Przemoc jest jedną z najłatwiejszych do wykrycia dysfunkcyjnych cech rodziny i niestety jest również jedną z najczęstszych. Przemoc może przybierać różne formy: znęcanie się fizyczne, wykorzystywanie seksualne, a nawet przemoc emocjonalna lub słowna. Fizyczne, seksualne i słowne znęcanie się jest zwykle najbardziej oczywiste. Jeden członek rodziny może uderzyć innego członka rodziny (przemoc fizyczna), dokonać niepożądanych zalotów seksualnych (wykorzystywanie seksualne) lub nazwać innego członka rodziny (przemoc słowna). Przemoc emocjonalna może być trudniejsza do zauważenia, ponieważ wiąże się z manipulacją i oszustwem, które mogą być łatwe do wykrycia lub nie. Członek rodziny, który jest ofiarą przemocy emocjonalnej, musi rozważyć, w jaki sposób działania i słowa krewnego wpływają na niego; nadużycia emocjonalne najlepiej zidentyfikować przy pomocy wykwalifikowanego terapeuty.

Pierwszą rzeczą do zrobienia, gdy osoba dostrzeże nadużycia w rodzinie, jest zwrócenie się o pomoc i wsparcie. Może być niejasne, co zrobić w sytuacji, w której doszło do nadużycia, więc znalezienie kogoś, kto pomoże i udzieli wsparcia, jest niezbędne. Jeśli ofiara molestowania uważa, że ​​jej życie jest zagrożone, powinna bezpiecznie zaplanować opuszczenie domu i udanie się do domu zaufanej osoby lub schronienia dla osoby krzywdzonej, aby bezpiecznie uzyskać pomoc. Po wyjściu z obraźliwej sytuacji należy zwrócić się o fachową pomoc do władz i wykwalifikowanych specjalistów od urazów.

2. Strach

W rodzinie dysfunkcyjnej strach charakteryzuje relacje między członkami rodziny. Ten strach zwykle wynika z pewnego rodzaju nadużycia, chociaż może również wynikać z innych niezdrowych dysfunkcyjnych cech rodziny, które zostaną omówione poniżej. Nieprzewidywalne zachowanie jednego lub kilku członków rodziny może być również powodem strachu u innych członków rodziny. W zdrowych relacjach rodzinnych żaden członek rodziny nie powinien naprawdę bać się drugiego, dlatego strach jest ważną dysfunkcyjną cechą rodziny, której należy być świadomym.

Aby rozwiązać ten strach, ważne jest, aby najpierw określić, skąd pochodzi strach. Czy strach ma swoje źródło w nieprzewidywalnych nadużyciach? A może wynika to z braku prywatności lub poczucia, że ​​miłość może nie zostać wiarygodnie odwzajemniona? Rozpoznanie, skąd bierze się strach, może pomóc osobie lepiej zrozumieć dysfunkcję, co może ostatecznie doprowadzić do podjęcia ostatecznej decyzji o tym, co musi zrobić, aby się chronić i jak może wspierać swoje ogólne samopoczucie.

3. Niezdrowe granice

Posiadanie zbyt wysokich lub zbyt niskich granic jest jedną z najczęściej dostrzeganych dysfunkcyjnych cech rodziny. Ta cecha może objawiać się jako drobna dysfunkcja lub jako poważna, ale jeśli przeszkadza w codziennym funkcjonowaniu danej osoby lub w jej zdolności do poczucia bezpieczeństwa i komfortu w domu i rodzinie, wówczas kwestia niezdrowych granic musi zostać uznana i rozwiązana .

Jeśli w rodzinie pragnienie prywatności jest zabronione lub postrzegane przez jednego lub kilku członków rodziny jako bezmyślne pragnienie, prawdopodobnie istnieją niezdrowe granice. Prywatność i niezależność są normalne w zdrowych rodzinach i chociaż różne rodziny mogą mieć wyższe lub niższe granice, rozmowy o potrzebie prywatności i niezależności (lub potrzeby większej czułości i bliskości) powinny być otwarte. Natomiast zbyt wysokie granice mogą wiązać się z problemami, takimi jak niemożność omówienia pewnych tematów bez złości jednego lub większej liczby członków rodziny. Jeśli członek rodziny zmaga się z tą dysfunkcyjną cechą, terapia rodzinna może być pomocna w naprawie sytuacji dla wszystkich zaangażowanych stron.

4. Warunki miłości

Jeśli chodzi o dysfunkcjonalne cechy rodziny, może to być wyjątkowo niewygodne i trudne do zrozumienia. Miłość warunkowa (w przeciwieństwie do miłości bezwarunkowej) jest miłością, która ma „warunki”. Innymi słowy, miłość istnieje tylko wtedy, gdy spełnione są określone warunki. Matka może kochać swojego syna, ale kiedy zachowuje się on źle lub robi coś, co jest jej bezpośrednią opozycją, może odwołać tę miłość i zareagować negatywnie, a nawet nienawistnie, w stosunku do swojego dziecka. To jest miłość warunkowa. Syn ma miłość matki, o ile robi dokładnie to, co ona mówi, ale jeśli wystąpi przeciwko niej, zachowuje się (a może nawet czuje), jakby już go „nie kochała”.

Miłość warunkowa może zachodzić między dowolnymi członkami rodziny, nie tylko między rodzicami a dziećmi. Może wystąpić między rodzeństwem, małżonkami, a nawet bardziej odległymi krewnymi, takimi jak kuzyni. Jeśli za każdym razem, gdy dochodzi do nieporozumienia, pojawia się poczucie braku miłości lub niechcianej zgody, może to być oznaką warunkowej miłości. Miłość warunkowa często łączy się z jakąś formą znęcania się, czy to fizycznego, emocjonalnego, seksualnego czy werbalnego, więc należy o tym pamiętać podczas rozpoznawania, czy istnieją warunki dotyczące miłości.

Pierwszą rzeczą, jaką należy zrobić po zidentyfikowaniu tej dysfunkcyjnej cechy rodziny, jest obserwacja siebie, aby zobaczyć, czy uczestniczą w warunkowej miłości. Jeśli obserwująsamiwykonując warunkowe zachowania miłosne, dobrym pierwszym krokiem byłoby zidentyfikowanie zmian w zachowaniu, które osoba może wprowadzić w sobie, aby zmienić skutki różnych wydarzeń. Jeśli drugi członek rodziny się na to zgodzi, terapia jest doskonałym sposobem na rozwiązanie problemu.

5. Uzależnienie

Uzależnienie jest koniecznym wpisem na tej liście dysfunkcyjnych cech rodziny, ponieważ często prowadzi do innych behawioralnych przejawów dysfunkcji. Uzależnienie od narkotyków i alkoholu może prowadzić do poważnych dysfunkcyjnych cech rodzinnych i same w sobie są dysfunkcjami, ale inne uzależnienia od hazardu, pornografii, technologii lub innych mediów mogą powodować podobne dysfunkcje, jak te wymienione na tej liście. Uzależnienie od jednego (lub więcej) członka rodziny powoduje stres w rodzinie, a także zwiększa ryzyko wykorzystywania. Dlatego uzależnienie jest jedną z najpoważniejszych dysfunkcyjnych cech rodziny.

Jeśli członek rodziny jest uzależniony, inni członkowie rodziny mogą zdecydować o przeprowadzeniu interwencji, aby zachęcić osobę uzależnioną do udania się do ośrodka rehabilitacji lub uzyskania pomocy w inny sposób. Uzależnienie można przełamać tylko dzięki woli samego uzależnionego, ale uzależniony musi najpierw uświadomić sobie, że potrzebuje pomocy, aby przezwyciężyć nałóg. Jeżeli osoba uzależniona nie zgadza się na leczenie, inni członkowie rodziny pełniący rolę „osoby pomagającej” lub „ofiary” (lub obu) muszą rozważyć możliwość nie utrzymywania kontaktów z uzależnionym członkiem rodziny w celu ochrony jego i innych. Przeszkolony terapeuta lub interwencjonista może pomóc zainteresowanym członkom rodziny w znalezieniu odpowiedniej ścieżki.

6. Krytyka i perfekcjonizm

Krytyka i perfekcjonizm to dwie dysfunkcyjne cechy rodziny, które są ze sobą ściśle powiązane. Kiedy jedna osoba w rodzinie robi lub tworzy coś, co jest „mniej niż doskonałe” lub w jakiś sposób nieodpowiednie dla innego członka rodziny, ten inny członek rodziny może zastosować surową krytykę i osąd tej osoby. W ten sposób oczekiwanie całkowitej doskonałości prowadzi do surowego osądu. Krytyka może obejmować obelgi słowne, a nawet różne lub więcej niż jedną formę znęcania się. Po krytyce lub w jej trakcie wycofanie się z miłości może nastąpić, jeśli drugi członek rodziny jest skłonny do praktykowania miłości warunkowej. Zatem wiele dysfunkcyjnych cech rodzinnych może wyrosnąć z tej jednej podstawowej dysfunkcji.

Pierwszym krokiem w radzeniu sobie z ostrą krytyką lub żarliwym perfekcjonizmem jest uświadomienie sobie. Osoba, która jest ich celem, musi nauczyć się rozumieć siebie i to, co robi. Każda sytuacja jest inna, dlatego najlepiej zacząć od skupienia się na sobie oraz swoich działaniach i zachowaniach. Pamiętaj, znęcanie się nie jest winą ofiary. Jeśli wydaje się to odpowiednie do sytuacji, terapia indywidualna lub rodzinna może pomóc przezwyciężyć tę dysfunkcję.

Co zrobić, jeśli Twoja rodzina wykazuje dysfunkcyjne cechy rodzinne

Są dwie rzeczy, które osoba może zrobić, jeśli zda sobie sprawę, że znajduje się w środku dysfunkcyjnej dynamiki rodziny. Pierwszą rzeczą, jaką mogą zrobić, jest dostrojenie się do siebie i własnego zachowania. Jeśli zauważą w sobie rzeczy, które chcą zmienić (może na przykład bardzo oceniają niektórych członków rodziny), może zamiast tego rozważyć zachowanie, które chciałaby pokazać (być może osoba zdecyduje, że chce wspierać i zachęcać zamiast osądzać). Pomoże to ofierze wyrównać swoją pozycję w rodzinie, a także pomoże jej lepiej zrozumieć dynamikę.

Najważniejszą rzeczą do zrobienia jest jednak wezwanie pomocy. Dysfunkcja jest prawie zawsze problemem wielowarstwowym, więc skorzystanie z pomocy wyszkolonego terapeuty rodzinnego może pomóc członkom rodziny odkryć siebie takimi, jakimi są, a także zachęcić ich do wprowadzenia niezbędnych zmian. Terapia indywidualna może być na początku najlepszym wyborem, jeśli inni członkowie rodziny nie chcą uczestniczyć w sesjach terapii rodzinnej. Jednak niezależnie od sytuacji znalezienie wsparcia jest kluczowym krokiem w kierunku rozwiązania lub uwolnienia się od dysfunkcji rodziny.

Wniosek

Dysfunkcjonalne cechy rodziny mogą być czasami dość widoczne, ale czasami są pozornie trudne do zauważenia. Wiele dysfunkcji prowadzi do innych, więc nietrudno jest zrozumieć, dlaczego członkowie rodziny potrzebowaliby pomocy z zewnątrz, aby w pełni zrozumieć sytuację i rozpocząć proces jej rozwiązania. Osoby spoza dynamiki rodziny najprawdopodobniej dostrzegają problemy, dlatego zwrócenie się o pomoc do terapeuty jest niezbędne, aby rodzina mogła odnaleźć spokój i zdrowie.